Skrzypek i kompozytor. Ukończył z wyróżnieniem studia w Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie Henryka Gembalskiego. Był stypendystą Berklee College of Music w Bostonie. Od 2012 roku związany z prestiżową oficyną wydawniczą ACT z siedzibą w Monachium.

Nazywany „cudownym dzieckiem skrzypiec”, karierę rozpoczął w wieku 14 lat. Szybko został okrzyknięty innowatorem łączącym dokonania muzyki poważnej i współczesnego języka skrzypcowego z talentem improwizatorskim. W krótkim czasie stworzył własny styl, który stał się inspiracją dla nowej generacji improwizujących skrzypków.

Swoją muzykę prezentował na najważniejszych festiwalach jazzowych, w prestiżowych salach koncertowych, m.in. w: Polsce, Niemczech, Korei Południowej, Chinach, Japonii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Austrii, Islandii, Portugalii, Azerbejdżanie, Holandii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Włoszech, Hiszpanii i Indonezji. Koncertuje i nagrywa z wybitnymi artystami, takimi jak: Yaron Herman, Agata Zubel, Cezary Duchnowski, Helge Lien, Aaron Parks, Lars Danielsson, Nils Landgren, Iiro Rantala, Marius Neset, Jacob Karlzon, Joachim Kuhn i Billy Cobham. Otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia, w tym: Grand Prix i nagrodę indywidualną festiwalu „Jazz nad Odrą” (2006), ECHO Jazz – nagrodę niemieckiego przemysłu muzycznego (2013), Złoty Krzyż Zasługi (2016) oraz Odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2016). W 2020 roku wraz Adam Bałdych Quartet znalazł się w finale prestiżowej nagrody BMW Welt Jazz 2020, której rozstrzygnięcie zaplanowane jest na styczeń 2021.

Adam Bałdych coraz częściej zwraca się w stronę klasycznej twórczości kompozytorskiej, pisząc na zamówienie renomowanych orkiestr. W 2015 roku na zamówienie Baltic Neopolis Orchestra ze Szczecina stworzył kompozycję Mozaika–Impresje, a w 2016 roku dla Orkiestry Muzyki Nowej napisał utwór Antiphona do tekstów znalezionych w grotach Qumran. W 2019 roku na zamówienie orkiestry AUKSO przygotował Early Birds Symphony na festiwal auksodrone, a przed nim już kolejne zamówienia dla AUKSO. W 2021 r. w Stuttgarcie swą premierę będzie mieć także nowa kompozycja Adama Bałdycha przygotowywana na zamówienie Stuttgarter Kamerorchester.
Adam Bałdych ceniony jest za kreatywność na polu jazzu i wykonawstwa muzyki współczesnej, twórcze łączenie obu tych dziedzin oraz za wielką wyrazistość swoich muzycznych interpretacji.

Brał udział w nagraniach blisko 20 płyt. Najnowsza, wydana w 2020 roku – Clouds – to jego szósty album autorski zrealizowany przez ACT. Na płycie tej artysta współtworzy muzykę z wybitnym francuskim wiolonczelistą Vincentem Courtois oraz holenderskim pianistą Rogierem Teldermanem.

Kontrabasista i gitarzysta basowy, absolwent Wydziału Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach. Miał zaledwie czternaście lat, kiedy podczas warsztatów muzycznych zwrócił na niego uwagę amerykański klarnecista Brad Terry. W następstwie przyjęto Barańskiego, z pianistą Mateuszem Kołakowskim i perkusistą Tomaszem Torresem, do kwartetu Terry'ego, z którym potem wielokrotnie koncertował on w Stanach Zjednoczonych, zdobywając szlify u źródeł współczesnego jazzu.

Jest laureatem Grand Prix 40. festiwalu „Jazz nad Odrą” (2004) w kategorii zespołowej. „Aniołek Jazzowy” na „Bielskiej Zadymce Jazzowej” przypadł mu zaś w 2005 roku. Otrzymał też nagrodę główną „Swingujący Kruk” podczas trzeciej edycji Hot Jazz Spring w Częstochowie. Wraz z zespołem Triology (Mateusz Kołakowski – fortepian, Tomasz Torres – perkusja) zajął czwarte miejsce na międzynarodowym konkursie zespołów jazzowych „Jazz Hoeilaart” w Belgii.

Grał m.in. w Knitting Factory w Nowym Jorku, Jazz Bakery w Los Angeles, Berklee Performance Center w Bostonie oraz na Vail Jazz Festival w Kolorado. Występował z wieloma polskimi i amerykańskimi jazzmanami, wśród których są: Bennie Maupin, Dan Tepfer, Nigel Kennedy, David Dorůžka, Tomasz Stańko, Zbigniew Namysłowski, Michał Urbaniak, Henryk Miśkiewicz, Piotr Baron, Janusz Muniak, Grzegorz Nagórski, Joachim Mencel, Maciej Sikała, José Torres, Grzech Piotrowski, Aga Zaryan, Mieczysław Szcześniak, Kuba Badach, Dorota Miśkiewicz, Anna Serafińska, Natalia Niemen oraz Mate.O. Grał m.in. z zespołami: Afromental, New Life oraz chórem gospel TGD (Trzecia Godzina Dnia).

Wybitna osobowość dyrygencka, artysta cieszący się wielkim uznaniem na całym świecie – zarówno publiczności, jak i krytyków muzycznych.

Absolwent dwóch wydziałów – dyrygentury chóralnej oraz operowo-symfonicznej Konserwatorium Petersburskiego, z najwyższą oceną summa cum laude – rozpoczął swą pracę dyrygencką w Rosji (Uljanowsk i Jekaterynburg). Po kilku latach spędzonych na stanowisku Dyrektora Artystycznego Filharmonii Poznańskiej – w mieście, w którym spędził pierwsze lata swojego życia – objął funkcję pierwszego Dyrygenta i Dyrektora Artystycznego Jenaer Philharmonie. Od tego momentu zaczęła się jego błyskotliwa kariera światowa. Kierował tą filharmonią w latach 1998–2003; posiada tytuł Honorowego Dyrygenta zespołu. W tym czasie, w dowód uznania – po raz pierwszy w historii tej instytucji –przez trzy kolejne sezony otrzymywał nagrodę Deutscher Musikverleger-Verband, przyznaną mu za innowacyjność oraz niezwykłe walory programów koncertowych.

Stanowisko dyrektora muzycznego zajmował później kolejno w orkiestrach: Winnipeg Symphony Orchestra (2001–2006), Symphoniker Hamburg (2004–2008), Berner Sinfonieorchester (2004–2010), Düsseldorfer Symphoniker (2009–2014).

Jednocześnie pełnił obowiązki pierwszego gościnnego dyrygenta w Vancouver Symphony Orchestra (2000–2003), Radio-Sinfonieorchester Stuttgart des SWR (obecnie SWR Symphonieorchester) oraz Orquesta Sinfónica de Euskadi w San Sebastian (2009–2017).

Od września 2012 do czerwca 2017 Andrzej Boreyko był dyrektorem muzycznym Orchestre national de Belgique. Pod jego kierownictwem zespół rozwinął swoją działalność zarówno w kraju, jak i za granicą, harmonijnie łącząc w koncertach tradycyjny repertuar z różnorodnymi nowatorskimi programami obejmującymi również nowe kompozycje zamawiane u twórców na całym świecie.

We wrześniu 2014 roku objął stanowisko dyrektora muzycznego Naples Philharmonic na Florydzie. Od tego momentu orkiestra rozwijała swoją działalność z niezwykłą intensywnością, wykonując specjalne zamówienia kompozytorskie oraz zapraszając znakomitych artystów o najwyższej renomie. Jednocześnie w centrum uwagi stało podnoszenie poziomu artystycznego zespołu. Andrzej Boreyko potrafił znaleźć idealną równowagę w łączeniu tradycyjnego repertuaru z nowatorskimi dziełami o wysokiej wartości.

Od sezonu 2019/2020 pełni funkcję Dyrektora Artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Kompozytor, performer, autor instalacji, pisarz i pedagog – Alvin Curran ma za sobą długą karierȩ w świecie amerykańskiej muzyki eksperymentalnej. Urodzony w Providence w 1938 roku, studiował pod kierunkiem Rona Nelsona, Elliotta Cartera oraz Mela Powella. W Rzymie, gdzie mieszka obecnie, założył wraz z innymi muzykami zespół Musica Elettronica Viva (1966). Jego muzyka, na którą składają siȩ dzieła kameralne, wielkie formy teatru enwironmentalnego oraz wystȩpy solowe, obejmuje wszelkie typy dźwiȩku, przestrzeni i odbiorców.
Artysta wykładał w rzymskiej Accademia Nazionale d’Arte Drammatica, w Mills College oraz Hochschule für Musik w Moguncji. Jest autorem licznych artykułów. Dał tysiące koncertów na żywo i nagrał ponad 30 solowych albumów, a także ok. 60 płyt z innymi muzykami. W 2010 roku ukazała siȩ pod redakcją Danieli Tortory monografia poświȩcona jego pracy artystycznej, zatytułowana Alvin Curran: Live in Roma. Piȩć lat później artysta wydał the alvin curran fakebook, ilustrowane kompendium zawierające ponad 200 utworów (w wiȩkszości w postaci partytur).
Najnowsze projekty: Koncert na wannȩ i orkiestrȩ (2017); instalacja dezintegrująca Pian de Pian Piano (2017); Maritime Rites Rome dla muzyków na łodziach wiosłowych (2017); A Banda Larga, symfonia uliczna (2018); wystȩpy w Teatro Colon (2017), Big Ears (2017), The New York Armory (2018), z Clarkiem Coolidge’m (Other Minds 2018) oraz Ciro Longobardim (2018); Passi z artystą wizualnym Alfredo Pirrim (2017 i 2018); nagrania Irrawaddy Blues (Documenta 2017), Dead Beats (na fortepian solo, 2018) oraz Endangered Species (standardy pofragmentowane, 2018); Omnia Flumina Romam Ducunt (Termy Karakalli, 2018–2019); Der Goldene Topf z Achimem Freyerem (2019).
Najsłynniejsze utwory: For Cornelius, Hope Street Tunnel Blues oraz cykl Inner Cities na fortepian; Schtyx na trio (fortepian, skrzypce i perkusja); VSTO na kwartet smyczkowy; Theme Park na kwartet perkusyjny; Electric Rags na kwartet saksofonowy; Oh Brass on the Grass Alas na 300 muzyków amatorów grających na instrumentach dȩtych blaszanych; the Maritime Rites, cykl koncertowy; Crystal Psalms oraz Maritime Rites na radio; Gardening with John, instalacja dźwiȩkowa; utwory solowe: od Songs and Views from the Magnetic Garden i Canti Illuminati po Endangered Species.

Studiował grę skrzypcową i dyrygenturę w Konserwatorium Muzycznym im. L. Janáčka w Ostrawie oraz Wyższej Szkole Sztuk Scenicznych w Bratysławie. Ukończył kursy dyrygentury pod kierunkiem Karla Österreichera oraz dyrygentury chóralnej u Jana Wierszyłowskiego, a także studia doktoranckie u Bohdana Warchala. Przez dwa lata był koncertmistrzem Orkiestry Symfonicznej Radia Słowackiego oraz Orkiestry Słowackiego Teatru Narodowego. Od 1985 roku zajmuje to samo stanowisko w Słowackiej Orkiestrze Filharmonicznej. Po śmierci Bohdana Warchala w 2001 roku przejął funkcję dyrektora artystycznego Słowackiej Orkiestry Kameralnej. 

Jako solista i dyrygent, Danel występuje w krajach całej Europy, a także w Japonii, Korei, Egipcie, Panamie, Brazylii i Stanach Zjednoczonych. Współpracuje regularnie z Orquestra Sinfônica Municipal de São Paulo, Orkiestrą Symfoniczną z Hiroszimy, Orkiestrą Kameralną Akita oraz tokijską orkiestrą kameralną Tokyo Harmonia. Gościnnie prowadził m.in. takie zespoły jak monachijski KlangVerwaltung, Orchestra Ensemble Kanazawa, Orkiestry Filharmoniczne z Nagoi i Sakaty, Orkiestrę Symfoniczną z Osaki, PKF – Prague Philharmonia, Orquesta Filarmónica de Málaga oraz Orkiestrę Filharmonii im. L. Janáčka w Ostrawie. W latach 2008–2014 był pierwszym dyrygentem gościnnym Orkiestry Symfonicznej z Hiroszimy. 

Danel ma bogate doświadczenie jako kameralista, m.in. szef Slovak Quartet (od 1986) oraz współtwórca i członek Słowackiego Tria Fortepianowego (od 1987). W latach 1992–1996 był dyrektorem artystycznym Orkiestry Kameralnej Miasta Bratysława – Cappella Istropolitana. 
Wykładał w Wyższej Szkole Sztuk Scenicznych w Bratysławie (1987–1998) oraz jako profesor gościnny na Uniwersytecie Sztuk Pięknych i Muzyki Prefektury Aichi w japońskiej Nagoi (1999–2003, 2007–2009). W 2001 roku prowadził kursy mistrzowskie dla profesjonalnych muzyków orkiestrowych w ramach Festiwalu Muzycznego Affinis w Japonii. Obecnie jest wykładowcą w Akademii Sztuk w Bańskiej Bystrzycy. 

Ważną częścią działalności Ewalda Danela jest kierowanie i dyrygowanie amatorskimi chórami kościelnymi i zespołami, organizowanie wydarzeń muzycznych i komponowanie muzyki sakralnej. 

Uznany przez krytyków za jednego z najwybitniejszych flecistów, najliczniej uhonorowany flecista polski. Zwycięzca kilkunastu prestiżowych międzynarodowych konkursów fletowych, m.in w Paryżu, Monachium, Odense i Viggiano.

Współpracuje z wieloma renomowanymi orkiestrami. Jako solista występował m.in. w Carnegie Hall, Musikverein Goldener Saal i Konzerthaus w Wiedniu, Konzerthaus w Berlinie, Gasteig Carl Orff Saal i Herkulessaal w Monachium, Poly Theatre w Pekinie, Xinghai Concert Hall w Guangzhou, Shanghai Concert Hall, Opera House w Katarze, Shin Kobe Oriental Hall w Kobe oraz Sali Koncertowej im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie. Grał pod batutą takich gwiazd jak Zubin Mehta, James Levine, Mariss Jansons, Jesús López Cobos. Był wielokrotnie zapraszany do wykonania koncertu fletowego Krzysztofa Pendereckiego pod batutą kompozytora.

W roku 2010 Łukasz Długosz miał swój debiut fonograficzny z London Symphony Orchestra, z którą nagrał płytę z koncertem fletowym Isles of Shoals Michaela Coliny. Dokonał wielu nagrań archiwalnych, radiowych i telewizyjnych, w kraju i za granicą. Nagrał trzydzieści pięć albumów płytowych, które – docenione przez krytykę międzynarodową – przyniosły mu wiele prestiżowych międzynarodowych nagród fonograficznych, w tym International Classical Music Award (ICMA).

Artysta jest również propagatorem muzyki najnowszej. Na swoim koncie ma około stu prawykonań kompozycji polskich i zagranicznych twórców, m.in. Enjotta Schneidera, Michaela Coliny, Pawła Mykietyna, Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil, Piotra Mossa i Pawła Łukaszewskiego.

Jest jurorem ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów fletowych. Prowadzi kursy mistrzowskie i reprezentuje Polskę na międzynarodowych konwencjach fletowych.

Za osiągnięcia artystyczne otrzymał liczne stypendia i nagrody, m.in.: Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Deutsche Stiftung Musikleben, Gasteig Musikpreis oraz Zeit-Preis. W roku 2012 został uhonorowany brązowym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Artysta jest Profesorem Akademii Muzycznej w Gdańsku.

Pianista, improwizator. Klasyczne wykształcenie muzyczne w zakresie gry na fortepianie zdobył w Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu. Obecnie doktor sztuk muzycznych, pracuje w swojej alma mater jako adiunkt w Katedrze Jazzu, prowadząc zajęcia w klasie fortepianu jazzowego.

Już jako młody pianista zdobywał prestiżowe nagrody zarówno w dziedzinie muzyki klasycznej, jak i jazzowej. Wyróżniony był odpowiednio III nagrodą na międzynarodowym konkursie organizowanym przez Le Conservatoire Russe Alexandre Scriabine w Paryżu w 2007 roku oraz II nagrodą na Konkursie Pianistów Jazzowych towarzyszącym Warszawskiemu Festiwalowi Pianistów Jazzowych w 2006 roku, a także Grand Prix festiwalu „Jazz nad Odrą” we Wrocławiu w 2006 roku (jako członek kwartetu Soundcheck).

W 2016 roku ukazał się jego pierwszy autorski album Toys – nagrany przez Krzysztof Dys Trio: z Andrzejem Święsem (kontrabas) i Krzysztofem Szmańdą (perkusja).

Obecnie współpracuje z Adamem Bałdychem, światowej klasy skrzypkiem, współtworząc Adam Bałdych Quartet, z którym w 2018 roku nagrał płytę Sacrum Profanum wydaną przez prestiżowe niemieckie wydawnictwo ACT.

Z kolei wspólnie z awangardowym klarnecistą Wacławem Zimplem, laureatem Paszportów „Polityki” w kategorii muzyka popularna, oraz perkusistą Hubertem Zemlerem stworzył album LAM, prezentujący muzykę nawiązującą do amerykańskich minimalistów. Jako członek Wacław Zimpel Quartet nagrał również doskonale przyjęty krążek Stone Fog.

Perkusista. Absolwent bydgoskiej szkoły muzycznej, naukę kontynuował w Akademii Muzycznej w Krakowie.

Podkreśla, że swoje umiejętności zawdzięcza wspaniałym pedagogom, wśród których wylicza Macieja Korpala, Mirosława Żytę i Jana Pilcha oraz genialnym muzykom, z którymi miał możliwość współpracować, a byli to m.in.: Janusz Muniak, Zbigniew Namysłowski, Zbigniew Wegehaupt, Adam Pierończyk, Michael „Patches” Stewart, Leszek Możdżer, Dominik Wania, Adam Bałdych, Paweł Kaczmarczyk, Sebastian Bernatowicz i Jerzy Małek.

Regularnie występuje w składzie grup: Adam Bałdych Quartet, New Bone, NSI Quartet, Kuba Płużek Quartet, Dominik Wania Trio, PeGaPoFo oraz Cracow Jazz Collective.

Sopranistka urodzona w Warszawie. Dwukrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, programu Pro Polonia, ISA2012. Otrzymała stypendium „Młoda Polska” (2014). Odznaczona medalem Magna cum Laude (2013), a także prestiżową nagrodą Les Orphées d’Or – Prix de la SACD od Académie du Disque Lyrique za najlepszą interpretację muzyki współczesnej (2016). Nominowana w dwóch kategoriach do nagrody „Fryderyk” za album real life song (2016) oraz do nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej (2017). Laureatka Paszportów „Polityki” w kategorii muzyka poważna (2017).

Nagrodzona m.in. na konkursach wokalnych: im. Haliny Halskiej-Fijałkowskiej, im. J.E.J. Reszków, im. Karola Szymanowskiego, Hans Gabor Belvedere Singing Competition, isa12 – J:opera Voice competition. Finalistka Concorso Internazionale di Musica Viotti.

Nagrywała muzykę do filmów i słuchowisk. Brała udział w takich festiwalach, jak: „Prawykonania”, „Warszawska Jesień”, „Aix-en Provence”, „Contrechamps”, „Sacrum Profanum”, „Kwartet Śląski i jego goście”, „Saaremaa Opera Days”, „Opera in the Town Hall Festival”, „Musica Polonica Nova”, „Melos-Ethos” i wielu innych. Współpracuje z Estońską Operą Narodową, Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie oraz Teatrem Wielkim w Poznaniu.

Występowała m.in. jako: Musetta w Cyganerii Pucciniego, Vénus i Phrygienne w Dardanusie Rameau, Fiordiligi w Così fan tutte Mozarta, Małgorzata w Fauście Gounoda, Maszyna w Niciach Wołka, Susanna w Figaro Gets a Divorce Langer, Psyche w Erosie i Psyche Różyckiego, Inanna w ahat ilī – siostrze bogów i Ona w Drachu Nowaka oraz Ellenai w Anhellim Przybylskiego.

Była zapraszana do współpracy m.in. przez: Filharmonię Narodową, Narodową Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia, Sinfonię Varsovia, Sinfonię Iuventus, Akademię Beethovenowską, Österreichisches Ensemble für Neue Musik, orkest de ereprijs, AUKSO – Orkiestrę Kameralną Miasta Tychy, Orkiestrę Muzyki Nowej, a także orkiestry filharmonii: Podlaskiej, Krakowskiej, Śląskiej, Świętokrzyskiej, Szczecińskiej, Zielonogórskiej, Lwowskiej, Odeskiej, Donieckiej. Specjalizuje się w wykonawstwie muzyki współczesnej, choć z powodzeniem sięga do dzieł wszystkich epok.

Ukończyła również ochronę środowiska na SGGW w Warszawie. Stopień doktora sztuki (z wyróżnieniem) uzyskała w roku 2019.

Gościnnie śpiewała na płytach Kwartetu Śląskiego, Ewy Liebchen, Rafała Łuca, Andrzeja Karałowa. Na początku 2019 roku wydała swoją drugą płytę Śpiewnik polski (Orphée Classics).

Pianistka zainspirowana głównie różnorodnością muzyki XX i XXI wieku (od kompozycji Gaspard de la nuit Maurice’a Ravela po Sonatę Mikołaja Góreckiego juniora). W swoim repertuarze ma również dzieła wielkich klasyków i romantyków (m.in. Mozarta, Beethovena, Chopina i Brahmsa). Dialogi pomiędzy twórcami różnych epok i stylów stanowią najważniejszy nurt jej poszukiwań, który realizuje także we współpracy z innymi muzykami. Są wśród nich tacy dyrygenci, jak: Reinbert de Leeuw, Jacek Kaspszyk, Antoni Wit, Agnieszka Duczmal, Jerzy Maksymiuk, David Lloyd-Jones, Roland Bader, Marek Moś, Stephen Ellery, Volker Schmidt-Gertenbach, Wojciech Michniewski i Marek Pijarowski. Pianistka często bierze udział w prawykonaniach dzieł kompozytorów współczesnych, a niektóre utwory powstały specjalnie dla niej (np. Sonaty fortepianowe Mikołaja Góreckiego juniora i Tomasza Kamieniaka). Uczestniczyła w Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Szczególne miejsce w jej repertuarze zajmują utwory jej ojca – Henryka Mikołaja Góreckiego.

Jej debiut w londyńskiej Wigmore Hall w roku 1994 był triumfem. Jeden z krytyków muzycznych, Rick Jones, napisał wtedy na łamach „Evening Standard”: „Górecka ukazała się w Wigmore Hall jako nadzwyczajna pianistka. Talent Góreckiej to coś więcej niż wynik pracy od czwartego roku życia. To otrzymana od Boga zdolność. Jej interpretacja środkowej części arcydzieła Ravela Gaspard de la nuit była jednym z najbardziej wzruszających wykonań, jakie kiedykolwiek słyszałem”. W roku 1998 pianistka rozpoczęła ważną i inspirującą współpracę ze znakomitym skrzypkiem, Krzysztofem Bąkowskim. Ich wspólny album z muzyką Karola Szymanowskiego (CD Accord, 2005) uzyskał tytuł płyty miesiąca portalu internetowego MusicWeb International.

Górecka występowała w najbardziej prestiżowych salach koncertowych świata, takich jak: Wielka Sala Konserwatorium Moskiewskiego, Tokyo Metropolitan Theatre, Festival Hall w Osace, Palau de la Música Catalana w Barcelonie, Bösendorfer Hall w Wiedniu, Berliner Philharmonie, Colston Hall w Bristolu, Filharmonia Narodowa w Warszawie, siedziba Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach czy Studio Koncertowe Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego w Warszawie. Jest jurorem krajowych i zagranicznych konkursów pianistycznych, prowadzi też kursy dla młodych pianistów. Jest profesorem Akademii Muzycznej w Katowicach, uczy także w liceum muzycznym.

Anastazja Kobekina cieszy się opinią jednej z najbardziej fascynujących wiolonczelistek młodego pokolenia. Jej szeroki repertuar obejmuje kompozycje od baroku po muzykę współczesną, które artystka wykonuje zarówno na instrumentach współczesnych, jak i historycznych.
Jako solistka Anastazja występowała z tak znakomitymi orkiestrami jak Konzerthausorchester Berlin, Kammerphilharmonie Bremen, Wiener Symphoniker, BBC Philharmonic, Kremerata Baltica, Orkiestra Teatru Maryjskiego, Moscow Virtuosi, moskiewska Orkiestra Symfoniczna im. Piotra Czajkowskiego oraz pod dyrekcją takich dyrygentów jak Krzysztof Penderecki, Walerij Giergijew, Heinrich Schiff, Omer Meir Wellber, Władimir Spiwakow czy Dmitrij Kitajenko.
Spośród najważniejszych wydarzeń sezonu 2020/21 z udziałem wiolonczelistki warto wyróżnić debiuty z Royal Liverpool Philharmonic Orchestra pod batutą Wasilija Petrenki, Orchestre National de Lille, Orkiestrą Symfoniczną Barcelony (OBC), Yomiuri Nippon Symphony Orchestra, Kanagawa Philharmonic Orchestra oraz debiuty recitalowe na Festiwalu Verbier i Festiwalu Gstaad Menuhin.
W czerwcu 2019 roku Anastazja zdobyła brązowy medal na XVI Międzynarodowym Konkursie im. Piotra Czajkowskiego w Sankt Petersburgu. Otrzymała również Prix Thierry Scherz oraz Prix André Hoffmann podczas Swiss Winter Music Festival „Sommets musicaux de Gstaad” w postaci nagrania płyty z towarzyszeniem orkiestry dla szwajcarskiej wytwórni Claves (album został wydany w kwietniu 2019). Ponadto Kobekina znalazła się w grupie artystów wybranych do programu BBC New Generation Artist na lata 2018–2021.
Anastazja bierze udział w wielu festiwalach, wykonując muzykę kameralną u boku takich artystów jak Gidon Kremer, Renaud Capuçon, Yuri Bashmet, Giovanni Sollima, Denis Matsujew, Fazil Say, Władimir Spiwakow czy Andras Schiff.
Jako recitalistka, solistka i kameralistka Anastazja Kobekina występuje w najważniejszych salach koncertowych i festiwalach na całym świecie, m.in. w Royal Concertgebouw Amsterdam, Lincoln Center, Avery Fisher Hall, Konzerthaus Berlin, Tonhalle Zurich, Teatrze Maryjskim, Les Flâneries Musicales de Reims, Kronberg Cello Festival, Festiwal „Spannungen“ Heimbach, Wielkanocny Festiwal Aix-en-Provence, Festspiele Mecklenburg Vorpommern i La Folle Journée Nantes.
Urodzona w Rosji w rodzinie o bogatych tradycjach muzycznych, pierwsze lekcje gry na wiolonczeli otrzymała w wieku czterech lat. Po ukończeniu studiów w Moskwie została zaproszona na studia do Akademii Kronberga w Niemczech. Edukację kontynuowała na Uniwersytecie Sztuki w Berlinie. Obecnie jest studentką Konserwatorium Paryskiego oraz Frankfurter Hochschule (klasa wiolonczeli barokowej).
Anastazja gra na wiolonczeli wykonanej przez Giovanniego Battistę Guadagniniego w 1743 roku.

Markus Popp (pseud. Oval) pozostaje jednym z najpłodniejszych i najbardziej wpływowych twórców współczesnej muzyki elektronicznej, znanym z niewątpliwego talentu do ewokowania dźwiȩków przyjemnie drażniących, drastycznych czy też kojących. Oval wciąż inspiruje i prowokuje liczne rzesze producentów muzycznych. 
 
Oparte na estetyce glitchu, przyciągające uwagȩ swym charakterystycznym organicznym stylem ścieżki i remiksy Poppa są powszechnie uznawane za przełomowe dla tego gatunku. Są to ponadczasowe, zapadające w pamiȩć, klasyczne projekty, które przyniosły Ovalowi uznanie krytyków oraz wiele nagród w świecie mediów i sztuki dźwiȩku. Nikt w świecie nie tworzy muzyki komputerowej dokładnie tak, jak robi to Markus Popp. 
 
Artysta stale doskonali swój natychmiast rozpoznawalny, indywidualny styl, rozwijany w ramach licznych projektów, w tym długoterminowej współpracy w duecie z  Janem St. Wernerem i z grupą Mouse On Mars (Microstoria), a także z japońską autorką tekstów Eriko Toyodą (SO). Współpracował także m.in. z Björk, Ryūichim Sakamoto, zespołami Apparat, Tortoise, Warren Suicide, Squarepusher, Jimem O’Rourke, Pizzicato 5 oraz Gastr Del Sol. 
 
Poza produkcją albumów oraz nagrywaniem remiksów, Popp tworzy też muzykȩ filmową, instalacje, utwory taneczne i na media interaktywne, a także buduje własne oprogramowanie muzyczne (Ovalprocess – interaktywna platforma do instalacji dźwiȩkowych wyróżniona nagrodą Prix Ars Electronica). Do wizjonerskich gier wideo Rez oraz Rez Infinite Tetsuyi Mizuguchiego dodał ukrytą nadliczbową scenȩ. Komponuje też oryginalną muzykȩ dla potrzeb projektantów mody, tańca współczesnego, filmu artystycznego oraz reklam telewizyjnych. Jest również autorem libretta do opery Jana St. Wernera (Mouse On Mars) Miscontinuum oraz dwugodzinnych audycji dla niemieckiego radia NPR (scenariusz, oryginalna muzyka i narracja). 
 
Markus Popp dzieli siȩ swoją wizją artystyczną z słuchaczami podczas licznych wykładów, warsztatów i prezentacji na całym świecie, obejmujących tak różnorodną problematykȩ, jak obieg pracy w świecie cyfrowej obróbki dźwiȩku, projektowanie interaktywne, gry komputerowe oraz klasyczne marki perfum. 
 
Wybrane nagrody i wyróżnienia: Prix Ars Electronica (2001), BBC – najlepsze w roku 2010, wyróżnienie Prix Ars Electronica (2011), Pitchfork – najlepsze wznowienie (2012), Nagroda QWARTZ za najlepszą muzykȩ eksperymentalną (2012), Nagroda QWARTZ za całokształt twórczości (2015), Fact – najlepszy album postrockowy wszechczasów (2016), Pitchfork – siódma najlepsza płyta ambient wszechczasów (2016). 

Jacek Sienkiewicz to bez wątpienia jeden z pionierów i najważniejszych postaci polskiej sceny elektronicznej ostatnich dwóch dekad. Zaczynając od wczesnych brzmień acid i rave, a w ostatnich latach skłaniając się ku zaawansowanym dźwiękowym eksperymentom, jest autorem kilku albumów i ponad 50 winylowych singli, których zawartość rozpięta jest pomiędzy typowo imprezowymi techno produkcjami, a abstrakcyjnymi ambientowymi impresjami. Zawsze kroczący swoją drogą, rozwija swoje unikalne, charakterystyczne brzmienie poza dominującymi trendami. Od 1999 roku prowadzi swoją wytwórnię Recognition, za pośrednictwem której odkrywa i promuje nietuzinkowych polskich artystów.

Jacek jest również autorem wielu wydawnictw i remiksów wydanych nakładem innych europejskich wytwórni, współpracował także z wieloma uznanymi artystami, jak Ricardo Villalobos, Max Loderbauer czy Atom TM, z którym regularnie nagrywa i koncertuje.

W ostatnich latach Jacek rozwija także projekty interdyscyplinarne, jak improwizowane koncerty, instalacje czy innowacyjne prace wideo, jak również eksperymentalne kompozycje nawiązujące do muzyki współczesnej, w tym reinterpretacje kompozytorów związanych ze słynnym Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia.

Anna Szostak – dyrygent, pedagog, profesor sztuki w zakresie dyrygentury. Absolwentka Wydziału Artystycznego Uniwersytetu Śląskiego i wykładowca tejże uczelni. Stworzyła i prowadziła kilka zespołów wokalnych, z którymi zdobywała nagrody na festiwalach polskich i zagranicznych. Największe jednak uznanie zyskała jako dyrektor i dyrygent założonego przez siebie w 1990 roku Zespołu Śpiewaków Miasta Katowice „Camerata Silesia”. Zespół ten, złożony z solistów wokalistów, wykonując pod jej kierunkiem zarówno utwory wokalne a cappella, jak i wokalno-instrumentalne, prowadzi aktywną działalność koncertową i nagraniową, honorowaną prestiżowymi nagrodami, zdobywając uznanie krytyki w kraju i za granicą.

“Charyzmatyczna, olśniewająca, pełna energii” (Herald Tribune), Anu Tali jest jedną z najbardziej przykuwających uwagȩ mistrzyń batuty na dzisiejszej światowej scenie muzyki klasycznej. Należy do nowego pokolenia artystów stale wnoszących do tego środowiska świeży powiew inwencji twórczej. 

W latach 2013–2019 była dyrektorem muzycznym Sarasota Orchestra na Florydzie. Głównymi wydarzeniami sezonu 2020/2021 w jej kalendarzu artystycznym są wystȩpy z BBC Scottish Symphony Orchestra, Narodową Orkiestrą Filharmoniczną Rosji (NFOR) w nowej moskiewskiej sali koncertowej w Parku Zariadie, Orquesta Sinfónica de RTVE, Koreańską Orkiestrą Symfoniczną, Orchestre Philharmonique de Strasbourg, a także spektakle Carmen w Teatro de la Maestranza w Sewilli. 

Anu Tali regularnie prowadzi orkiestry na całym świecie, m.in. japońskie orkiestry filharmoniczne – New Japan oraz Tokijską, Orchestre National de France, Chamber Orchestra of Europe, Houston Symphony Orchestra, Mozarteumorchester z Salzburga oraz Orkiestrȩ Radia Szwedzkiego. W Niemczech współpracowała z  Deutsches Symphonieorchester oraz Konzerthausorchester z Berlina, Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, a także Deutsche Kammerphilharmonie z Bremy. 

Po wielkim sukcesie Carmen pod jej batutą w Operze Państwowej w Magdeburgu została zaproszona do poprowadzenia Freiburger Barockorchester w inscenizacji Telemacha Glucka podczas Festiwalu w Schwetzingen oraz w Teatrze w Bazylei. Ważnym punktem w jej karierze były też wysoko oceniane interpretacje Pieśni o wojnie, jaką widziałem Goebbelsa z wieloma zespołami, m.in. London Sinfonietta w nowojorskim Lincoln Center, londyńskim Southbank Centre, a także w Saint Paul (Minnesota), Seattle oraz Barcelonie. 

Anu Tali jest bohaterką filmów dokumentalnych wyprodukowanych przez takich miȩdzynarodowych nadawców jak ARTE, NHK Japan, fińska YLE oraz Deutsche Welle. 

Artystka studiowała dyrygenturȩ pod kierunkiem Kuno Arenga, Toomasa Kaptena i Romana Matsowa w Estońskiej Akademii Muzycznej, nastȩpnie kolejno u Ilji Musina, Leonida Kortchmara oraz Jormy Panuli w Konserwatorium Państwowym w Petersburgu. 

Od czasu zwycięstwa w Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w 2016 roku (w wieku 20 lat), Veriko Tchumburidze zyskuje uznanie swoimi porywającymi interpretacjami na żywo i nagraniami w repertuarze solowym i kameralnym. – Jest powiewem przyszłości – komentuje Andrzej Wituski, dyrektor konkursu – zbliża nas do krainy własnych wyobrażeń. W 2013 roku wiodący magazyn poświęcony muzyce poważnej Andante przyznał jej tytuł „Najlepszego Młodego Muzyka” w kraju.

Tchumburidze (ur. 1996) pochodzi z rodziny gruzińskiej, z Adany w południowej Turcji. Studia rozpoczęła pod kierunkiem Selahattina Yunkusa i Lili Tchumburidze w Konserwatorium Państwowym na Uniwersytecie w Mersin (Turcja). Po przeprowadzce do Wiednia w 2010 roku kontynuowała naukę u prof. Dory Schwarzberg w tamtejszej Hochschule für Musik jako stypendystka programu „Młodzi muzycy na scenach świata” (YMWS). Od 2015 roku kształci się pod kierunkiem Any Chumachenco w monachijskiej Musikhochschule. Brała udział w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Shlomo Mintza, Alberta Markowa i Igora Ozima, a także w szwajcarskich kursach Międzynarodowej Akademii Seiji Ozawy w Genewie oraz Akademii Festiwalu w Verbier.

Artystka występowała z takimi zespołami jak m.in. Stambulska Orkiestra Filharmoniczna Borusan (na otwarcie Międzynarodowego Festiwalu Muzyki w Stambule), Brandenburgisches Staatsorchester we Frankfurcie, Musikkollegium Winterthur, Orkiestrą Teatru Maryjskiego w Petersburgu, Melbourne Symphony, Sinfonia Lahti oraz Sinfonia Varsovia, a także Münchener Kammerorchester oraz Zürcher Kammerorchester, podczas takich festiwali jak Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena, Festiwal i Akademia im. Yehudi Menuhina w Gstaad, Międzynarodowy Festiwal Olympus Musicus w Pradze, Festiwal Muzyki Kameralnej w Rosendal oraz Festiwal Muzyczny Szlezwiku-Holsztyna.

Najważniejszymi wydarzeniami sezonu 2020/2021 w kalendarzu artystki są występy ze Stambulską Orkiestrą Filharmoniczną Borusan, Orkiestrą Symfoniczną Radia Estońskiego pod batutą Olari Eltsa, Orkiestrą Symfoniczną NMF z Wrocławia (dyr. Gilbert Varga), a także recitale i koncerty muzyki kameralnej podczas Festiwalu w Tsinandali (Gruzja), w wiedeńskiej Musikverein oraz Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Od 2016 roku Veriko Tchumburidze gra na instrumencie Giambattisty Guadagniniego z 1756 roku użyczonym jej dzięki uprzejmości fundacji Deutsche Stiftung Musikleben.

Janusz Wawrowski jest uważany za jednego z najlepszych polskich skrzypków swojego pokolenia - dwukrotny laureat Nagrody Fryderyka, odznaczony przez Ministerstwo Kultury RP medalem „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, jeden z najmłodszych profesorów Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. W hołdzie jego wysiłkom na rzecz promocji kultury polskiej na świecie otrzymał na dożywotnie użytkowanie od mecenasa Romana Ziemiana skrzypce „Polonia” Antonia Stradivariego (1685).

Ostatnio Janusz odbył dużą trasę po Stanach Zjednoczonych pod batutą Giancarlo Guerrero, debiut kameralny w Wigmore Hall i symfoniczny w Elbphilharmonie z Hamburger Symphoniker pod batutą Patricka Hahna, powrócił do Seoul Arts Center w Korei Południowej oraz kontynuuje współpracę z Royal Philharmonic Orchestra pod batutą Grzegorza Nowaka.

W sezonie 21/22 Janusz zadebiutuje z Orquesta Clásica Santa Cecilia w Madrycie również pod dyrekcją Nowaka, zagra z Transylwańską Państwową Orkiestrą Filharmonii w Klużu-Napoce na Festiwalu Eufonie i powróci m.in. do Filharmonii Krakowskiej i Opolskiej.

Jego najnowsza płyta Warner Classics „Phoenix” (marzec 2021), nominowana do nagrody Opus Klassik oraz PdSK, łączy koncert Czajkowskiego z koncertem Ludomira Różyckiego – utwór ten nigdy nie był wykonywany za życia kompozytora, został zakopany podczas Powstania Warszawskiego, a później odnaleziony i ukończony przez Janusza, który obecnie z dumą prezentuje ten historyczny i autentycznie nowoczesny polski utwór na całym świecie.

Artystka dźwiękowa i wizualna, kompozytorka, instrumentalistka, współtwórczyni wydawnictwa i festiwalu Musica Genera. Porusza się w szerokim spektrum od akustycznej muzyki improwizowanej, o minimalistycznym, współczesnym idiomie, do formy złożonej strukturalnie i kompozycyjnie, całkowicie elektronicznej, eksperymentalnej. Prace o charakterze wizualnym Zaradny tworzy głównie w formie instalacji, obiektu, fotografii i wideo. Posługuje się środkami abstrakcji, mikroobiektami dźwiękowymi i architektonicznymi, światłem i przestrzenią. Jej dzieła cechuje wieloznaczność koncepcji i relacji pomiędzy ideami a medium formy.

Swoje prace prezentowała m.in. w Galerii Kasia Michalski w Warszawie; Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Bunkrze Sztuki w Krakowie, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie; Zachęcie w Warszawie, Shedhalle Zürich, Silberkuppe i Kunst-Werke w Berlinie oraz na koncertach w ramach festiwali: 5th Biennale de Lubumbashi (DR Konga), Sonic Protest (Paryż), Borderline (Ateny), El Nicho Aural Festival (Meksyk), Unsound Festiwal (Nowy Jork), Exploratory Music From Poland (Tokyo), What is music? (Sydney – Melbourne), All Ears (Oslo).

Była autorką muzyki do spektakli teatralnych i projektów multimedialnych w teatrach warszawskich: Narodowym, Nowym, Studio i Dramatycznym i Narodowym Starym Teatrze w Krakowie, a także realizacji performatywnych, w tym zrealizowanego w roku 2012 wspólnie z Pauliną Ołowską na zamówienie WIELS w Brukseli Le group panique with the flesh of the world – koncertu audiowizualnego homage to Alina Szapocznikow. W roku 2018 była konsultantką w projekcie Alexandry Bachzetsis Escape Act.

Była stypendystką MuseumsQuartier Wien (2005), zdobywczynią nagrody publiczności 5. edycji konkursu „Spojrzenia – Nagroda Fundacji Deutsche Bank” (2011), laureatką SHAPE – Platform for Innovative Music and Audiovisual Art from Europe (2017) oraz rezydentką La Muse en Circuit – Centre National de Création Musicale we Francji (2016, wspólnie z Kasperem Toeplitzem), EMS Elektronmusikstudion (2016) i KSYME – Contemporary Music Research Centre w Atenach (2018/2019).

Jej dyskografia obejmuje nagrania solowe i projekty wspólne z twórcami takimi jak Burkhard Stangl, Christian Fennesz, Robert Piotrowicz, Jérôme Noetinger, Tony Buck, Kasper Toeplitz.

-

-

-